Οι συστάσεις περιττεύουν για το πλέον εμβληματικό κτίριο στο Μεγάλο Λιβάδι. Οι φωτογραφίες για πάνω από 100 χρόνια το απαθανατίζουν στην άκρη του όρμου, αλλά εδώ πολύ καιρό τα “κλικ” έχουν σταματήσει. Η εικόνα του είναι απογοητευτική. Οι εργασίες συντήρησης -αποκατάστασης έχουν σταματήσει… οι σκαλωσιές, τα κουρελιασμένα πανιά, τα κοντέινερ, οι μεγαλεπήβολες ταμπέλες με το εκατομμύριο του προϋπολογισμού, τα πεταμένα τσιμέντα, το χώμα , το χαλίκι, δημιουργούν ένα σφίξιμο στη καρδιά. Στη καρδιά… όσων έχουν αυτό το όργανο!
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι “πονάνε” όταν αντικρίζουν το κτίριο αυτό… άλλοι λένε πως πρόκειται για το πιο μισητό μνημείο στη νησί… άλλοι βλέπουν ακόμα τα όπλα να προβάλλουν από τα παράθυρα και να σκοτώνουν απεργούς… Διαβάζουμε:
<<….Μόλις απείχον του γραφείου περί τα εκατό βήματα. Οι υπάλληλοι επυροβόλουν διαρκώς εκ τών παραθύρων, είς τούς πυροβολισμούς των δέ απήντων οί εργάται, οί μέν φέροντες όπλα δια πυροβολισμών οί δε μή φέροντες με λίθους. Είνε αδύνατον να περιγράψω επακριβώς το τραγικό εκείνο θέαμα…
Αί άγρια φυσιογνωμίαι τών έργατών έγένοντο ακόµη αγριώτεραι με τα αίματα καί τήν ώχραν του μεταλλείου.
Έστάθην είς την άκραν τής πλατείας έµπροσθεν του μεγάρου καί ήρχισα να φωνάζω:
«Παιδιά για όνομα του Θεού παύσατε πλέον τους σκοτωμούς».
Αλλά ποίος ήμπορούσε να με ακούση; Πολλάκις έπανέλαβα την κραυγήν αυτήν αλλά µαταίως… Εις εκ τών απεργών ύψωσε το όπλον του δια να µέ χτυπήση… Άλλος ψυχραιμότερος τον εκράτησε λέγων: “Βρέ, στραβός είσαι, θα σκοτώσης τόν πρόεδρον. . .” Οί προπορευόµενοι ακούσαντες ότι ευρίσκομαι μεταξύ των µε εκύκλωσαν φωνάζοντες “Θα τους φάμε τους κακούργους μας σκότωσαν τα παιδιά μας”…>>
Aπόσπασμα από την αφήγηση του Κωνσταντίνου Σπέρα, ” Η Απεργία της Σερίφου”
Την εποχή της μεταλλευτικής ανάπτυξης, από το 1880 έως και το 1960 περίπου, η Σέριφος γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη. Στην άκρη της παραλίας του Μεγάλου Λιβαδιού βρίσκεται το παλιό Διοικητήριο, το οποίο κατασκευάστηκε με τον ερχομό του Αιμίλιου Γκρόμαν και τη μεταφορά της μεταλλευτικής εταιρίας «Σέριφος- Σπηλιαζέζα» από τον Κουταλά στον κόλπο του Μ. Λιβαδιού. Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίριο χτισμένο το 1890 σε αρχιτεκτονικό στυλ του Ερνστ Τσίλλερ τριγυρισμένο από πανύψηλους φοίνικες. Στέγαζε τα γραφεία, τις αποθήκες και τα εργαστήρια της εταιρίας μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, οπότε και αυτή διέκοψε τις εργασίες της. Παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί ως προστατευόμενο κτίριο με ΦΕΚ, χρήζει άμεσης ανακατασκευής και συστηματικής συντήρησης, αφού –ενώ κάτι ξεκίνησε–, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει για την αποκατάστασή του, και σήμερα βρίσκεται ακόμη σε άθλια κατάσταση, έτοιμο να καταρρεύσει. Στο εξωτερικό η φθορά από το πέρασμα των χρόνων είναι εμφανής και αναμενόμενη, ενώ το εσωτερικό είναι γεμάτο από χαλάσματα και μπάζα από την οροφή και την τοιχοποιία.
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως κάποιοι έχουν πάρει την απόφαση να αφήσουν το Διοικητήριο στη τύχη του και υποσχόμαστε πως θα επανέλθουμε!
