Δεκατρία χιλιόμετρα από τη Χώρα, στα δυτικά. Μια κοιλάδα, ένας όρμος, γαλάζια νερά. Γραφικό τοπίο; Ναι, μόνο που δε μπορείς να σταθείς μόνο σ’ αυτό – το παρελθόν του σε τραβάει από το μανίκι. Τα σπιτάκια του χωριού που κτίστηκε το 1880, όταν οι ξένοι άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα σιδήρου, κρύβουν ανάμεσά τους τα ερείπια της τότε ζωής του: το χημείο, το σχολείο, τα παντοπωλεία, τα τσαγκάρικα, τους φούρνους και πιο πίσω τα σπίτια για τους εργάτες. Στα χρόνια της ανάπτυξης των μεταλλείων έμεναν εδώ εργάτες από τη Σέριφο, την Πάρο, την Αμοργό, την Κάρπαθο, τη Μύκονο. Ο γερμανός μεταλλειολόγος Αιμίλιος Γκρόμαν και οι διάδοχοί του, ήταν οι άνθρωποι που ανέλαβαν να κάνουν επικερδείς μεταλλευτικές business στο νησί με έδρα της εταιρείας τους «Σέριφος-ΣΠΗΛΙΑΖΕΖΑ» το επιβλητικό νεοκλασικό κτίσμα στην άκρη του οικισμού (είναι της σχολής Τσίλερ).
