Στα τέλη Σεπτέμβρη κάποιοι έτρεξαν «θορυβημένοι» να φωνάξουν αρχές και λιμενικό να διώξουν ένα συνεργείο μηχανικών που πραγματοποιούσε αυτοψία και εργασίες χαρτογράφησης στην περιοχή της Σκάλας φόρτωσης στο Μεγάλο Λιβάδι. Μάλιστα εθεάθη και ο ίδιος ο δήμαρχος να λογομαχεί με τους μηχανικούς.
Δεν θα γίνω κουραστικός γράφοντας για την αδιαφορία συντήρησης όλων αυτών των μεταλλευτικών μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά θα σταθώ στην εικόνα της παραλίας στο Μεγάλο Λιβάδι, – αν μπορεί να ονομαστεί «παραλία».
Οι πέτρες που έχουν συσσωρευτεί από το σταδιακό «φάγωμα» των θεμελίων της Σκάλας και από τα πρανή του μεταλλείου, έχουν δημιουργήσει μια όχι και τόσο… τουριστική εικόνα. Να μην πούμε και για το Διοικητήριο που στέκεται σαν σκελετός στοιχειωμένου κάστρου, έτοιμο να καταρρεύσει.
Το Μουσείο όπως πάντα κλειστό και η στάση περιμένει- εις μάτην- το λεωφορείο! Κάποτε ο τόπος αυτός ήταν η ψυχή του νησιού… και για πολλούς την αντιπροσωπεύει ακόμα. Όχι μονάχα πέτρες! Όχι έτσι!
