Μιλώντας Σερφιώτικα 

Οι άνθρωποι από την Εταιρεία Φίλων Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Περιβάλλοντος η Σέριφος, «Serifos’ Friends for the protection of Cultural Heritage & Environment», στη σελίδα της στο Facebook δηλώνουν «χαρούμενοι για την υποστήριξη μιας ακόμα προσπάθειας διάσωσης της κληρονομιάς μας. Ο Βαγγέλης Λάσκαρης μας εμπιστεύτηκε τη δουλειά του και εμείς την εκδώσαμε. Για πληροφορίες στα μέλη του ΔΣ του συλλόγου μας».

Αναφέρονται στο βιβλίο του Βαγγέλη Λάσκαρη, «Μιλώντας Σερφιώτικα: Μια αναφορά στη Σερφιώτικη Ντοπιολαλιά», όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει με ευαισθησία το γλωσσικό ιδίωμα του νησιού μας. 

Προς το παρόν η έκδοση διατίθεται από τα μέλη του Συλλόγου στο νησί αλλά ελπίζουμε σύντομα να υπάρξουν περισσότερες δυνατότητες προμήθειας ενός αντιτύπου.

Πάρτε μια γεύση από το ύφος της γραφής του Λάσκαρη, σε αυτό το απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου:

Πριν λίγο καιρό, κάποιο πρωί, βρισκόμουν στην απάνω Χώρα. Ξαφνικά βλέπω ένα παλιό φίλο, βέρο σερφιώτη, να ανεβαίνει τα σκαλιά μπροστά μου με κάποια δυσκολία. Για να τον πειράξω περισσότερο, του λέω με απόλυτη φυσικότητα: Βρε συ, βέ(τ)ζου — βέ(τ)ζου βλέπω πως πας, (δηλαδή πας και δεν πας). Σταματάει για λίγο έκπληκτος, με κοιτάει και πολύ γρήγορα θυμάται αυτή την παλιά σερφιώτικη έκφραση και μου απαντάει: τι να κάνω, πονάνε τα πόδια μου Βαγγέλη…

Αυτό το γεγονός, όταν το ξανασκέφτηκα, αποτέλεσε την αφορμή να ξεκινήσω να γράφω για αυτή την σίγουρα ξεχασμένη σερφιώτικη ντοπιολαλιά, αυτές τις υπέροχες λέξεις που χρησιμοποιούσαν καθημερινά οι απλοί άνθρωποι της Σερίφου, η οποία έχει σήμερα ξεχαστεί, σχεδόν τελείως και η οποία σε λίγο καιρό θα χαθεί εντελώς, μαζί με όλους όσοι την είχαμε μιλήσει ή ακούσει, και που τώρα είμαστε οι μόνοι που την θυμόμαστε ακόμα.

Είναι γεγονός, ότι δεν γεννήθηκα ούτε μεγάλωσα στη Σέριφο, πέρναγα όμως κάθε χρόνο αρκετούς μήνες εδώ, ενώ παράλληλα είχα δίπλα την μητέρα μου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί, η οποία ήξερε και χρησιμοποιούσε πάρα πολλές σερφιώτικες λέξεις, εκφράσεις, παροιμίες κλπ, οι οποίες μου εντυπώθηκαν και έμειναν ζωντανές στη μνήμη μου.

Όταν λοιπόν σκέφτηκα πως θα έπρεπε κάποιος, κάποτε, να γράψει κάτι για αυτό, παρά το γεγονός ότι δεν είμαι φιλόλογος, ή γλωσσολόγος, δεν δίστασα να αναλάβω αυτή την ευθύνη. Έχω και γυναίκα φιλόλογο, σκέφτηκα, θα με βοηθήσει και θα αποφύγω τουλάχιστον τα χοντρά λάθη. Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Και η απόφασή μου αυτή απαίτησε σκληρή και επίπονη δουλειά για να μπορέσω να την ολοκληρώσω.

Πιστεύω όμως, ότι αυτή η προσπάθεια τελικά άξιζε τον κόπο, όχι τόσο γιατί την θεωρώ εξαιρετική ως δουλειά, διότι αυτές οι λέξεις, οι εκφράσεις και οι παροιμίες, που αναφέρονται εδώ, έστω με αυτό τον ερασιτεχνικό τρόπο, θα παραμείνουν ακόμα για λίγο ζωντανές για όποιον άλλο, περισσότερο σχετικό από εμένα, πιθανόν να θελήσει να εντρυφήσει σε αυτό που λέγεται γλωσσική παράδοση της Σερίφου. Εγώ το μόνο που ελπίζω, είναι να βρείτε αυτή τη δουλειά ενδιαφέρουσα.