Ακριβώς πριν από 24 χρόνια διαβάσαμε πως επιστήμονες στις ΗΠΑ κατάφεραν, για πρώτη φορά, να κατασκευάσουν μια μικροσκοπική συσκευή που αφαιρεί το αλάτι από το θαλασσινό νερό, ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία φτηνών μικρής κλίμακας φορητών εγκαταστάσεων αφαλάτωσης. Η εφεύρεση ήταν προϊόν έρευνας του καθηγητή Γιογνκιόν Χαν και των συνεργατών του στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων Και Επιστήμης Των Υπολογιστών Του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Nature Nanotechnology”, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τα περιοδικά “Nature” και “Science”.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι μεγάλες συμβατικές εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, που εφαρμόζουν την τεχνολογία της “αντίστροφης όσμωσης”, κυριάρχησαν στην αγορά. Τα τελευταία χρόνια όμως η έρευνα κατευθύνθηκε στις λιγότερο ογκώδεις, «φορητές» μονάδες, οι οποίες χρησιμοποιούν και άλλες, καινοτόμες τεχνολογίες, αλλά τροφοδοτούνται και με ηλιακή ενέργεια.
Τελευταίο παράδειγμα η νέα μονάδα που εγκαταστάθηκε πριν λίγες μέρες στην Κίμωλο, μια ενεργειακά πράσινη μονάδα αφαλάτωσης με καινοτόμο τεχνολογία επεξεργασίας της άλμης-BriZE. Η νέα αφαλάτωση θα τροφοδοτείται ενεργειακά από φωτοβολταϊκό σύστημα 100 kWp και η δυναμικότητα παραγωγής καθαρού νερού θα φτάσει συνολικά (και με την ήδη υπάρχουσα μονάδα), στα 224 m3/ημέρα.
Όσον αφορά το μέγεθος των υποδομών, έχουμε δει ήδη εγκατεστημένες μονάδες σε ένα κοινό κοντέινερ, ενώ έχουν κατασκευαστεί και συσκευές που ζυγίζουν λιγότερο από 10 κιλά, (οι οποίες βέβαια προορίζονται για άλλου είδους χρήση και όχι για να τροφοδοτούν το δίκτυο ενός νησιού).
Μήπως η αφαλάτωση θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι για συζήτηση; Για να λειτουργεί συμπληρωματικά τους καλοκαιρινούς μήνες; Μήπως μια μελέτη κόστους-οφέλους για ένα σύστημα αφαλάτωσης θα έπρεπε να ήταν στις προτεραιότητές μας και να είχε γίνει πολύ πριν από άλλες μελέτες;
