Διαβάσαμε την ανάρτηση περί του πληθυσμού της νεροχελώνας στο φράγμα και θα θέλαμε να την σχολιάσουμε.
Να ξεκινήσουμε από τα γεγονότα. Η γραμμωτή νεροχελώνα (Mauremys rivulata) δεν αναφέρεται στο Παράρτημα ΙV της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, με τα είδη κοινοτικού ενδιαφέροντος, σε αντίθεση με τις ξαδέλφες της, Mauremys caspica and Mauremys leprosa. Κάποιοι ιστότοποι αναφέρουν πως αναφέρεται στο Παράρτημα IV, αλλά αυτό οφείλεται στη σύγχυση που προκαλεί η κοινή ονομασία των ειδών. Η Mauremys rivulata, εκτός από Balkan terrapin,εμφανίζεται στη βιβλιογραφία και ως Western Caspian Turtle, ενώ η Mauremys caspica, η οποία όντως αναφέρεται στο Παράρτημα IV αναφέρεται και ως Caspian Turtle.
Η κατάσταση διατήρησης της γραμμωτής νεροχελώνας στην Ευρώπη σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN), είναι (LC, Least Concern), στην ελληνική ορολογία «Ελάχιστης ανησυχίας», με άλλα λόγια το είδος προς το παρόν δεν κινδυνεύει. Αυτά περί καθεστώτος προστασίας.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως πρέπει να του στερήσουμε τα ενδιαιτήματά του στη Σέριφο. Όπως και κανενός άλλου είδους, προστατευόμενου ή όχι…
Η ορθή (και ηθική) πρακτική είναι γνωστή: Καλούμε έναν ειδικό ερπετολόγο από κάποιο Πανεπιστήμιο, κάνει μια εκτίμηση της βιωσιμότητας του πληθυσμού, μας λέει πόσο νερό θα πρέπει να έχει το φράγμα για να παραμείνει βιώσιμος η πληθυσμός αυτή τη δύσκολη περίοδο, και ίσως προτείνει και κάποιες εναλλακτικές λύσεις, π.χ. μεταφορά πληθυσμών.
Συμφωνούμε απόλυτα με την συγγραφέα της ανάρτησης με τον τρόπο που περιγράφει τη σημερινή διαχείριση των υδατικών πόρων του νησιού, και φυσικά με το ότι «ο πλούτος της χλωρίδας και της πανίδας του νησιού μας πρέπει να διατηρηθεί». Και σημαντικό ρόλο σε αυτή την υπόθεση παίζουν πάντοτε οι πολιτικές της εκάστοτε δημοτικής αρχής.
Αν επιτρέπεται και μια γενική παρατήρηση, η …οικολογία δεν είναι και από τα δυνατά σημεία της δημοτικής αρχής αν κρίνουμε από τις περιπτώσεις με τις γάτες, τα μουλάρια, ή τα αδέσποτα ζώα…
