Στα τραγούδια αποκαλύπτεται ο καθρέφτης της ιδιαίτερης ψυχής τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες εκμεταλλεύτηκαν εντατικά τα “αργυρεία του Λαυρίου”. Ειδικότερα το αθηναϊκό κράτος εκμίσθωνε (νοίκιαζε) για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τα ορυχεία μετάλλου σε ιδιώτες. Κάπως έτσι οι μεταλλωρύχοι-δούλοι από τα έγκατα της Γης γίνονται οι πρώτοι στυλοβάτες της δύναμης και του μεγαλείου της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και οι αφανείς δημιουργοί της δόξας του Παρθενώνα !!!
Μετά την κλασσική αρχαιότητα ακολουθούν πολλοί αιώνες σιωπής. Η νεότερη ιστορία της μεταλλευτικής βιομηχανίας στην Ελλάδα αρχίζει να γράφεται περίπου το 1860. Άνθρωποι από όλα τα σημεία του κόσμου συναντιούνται στις γαλαρίες και παλεύουν με το χάος και το έρεβος στα έγκατα της γης. Τα ονόματά τους είναι “καημοί χαραγμένοι στην πέτρα” κι “οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή”.
Οι σκληρές συνθήκες εργασίας και ο συνεχής κίνδυνος αντί να τους οδηγήσουν στη μιζέρια και στην αδράνεια τους προκαλούν μια τρομακτική δίψα για ζωή. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι μορφές της τέχνης έχουν ασχοληθεί έντονα μαζί τους. Στα τραγούδια όμως αποκαλύπτεται ο καθρέφτης της ιδιαίτερης ψυχής τους.
Το 2016, ο Χρήστος Θηβαίος με αφορμή τα 100 χρόνια από την απεργία της Σερίφου φτιάχνει το “Σιδερένιο νησί’”. Ένα κύκλο δώδεκα τραγουδιών, εμπνευσμένο από τους εργατικούς αγώνες των μεταλλωρύχων της Σερίφου, τον Αύγουστο του 1916, που η ποιητική ματιά του τραγουδοποιού τα ανασυντάσσει σε προσωπική μυθοπλασία.
Η έκδοση είναι ένα βιβλίο-cd με τα τραγούδια εικονογραφημένα εξαιρετικά από το ζωγράφο Γιάννη Γίγα.
(Πηγή: https://www.ogdoo.gr/, του Χρήστου Προμοίρα, 24/6/2024)
