Μια απλή διήγηση που υπογράφει ο Κος Κυριάκος Παπαγεωργίου σε ιστότοπο της Θεσσαλίας (τίτλος: Άνθρωποι στις εξοχές) μας δημιούργησε όμορφες εικόνες και ενεργοποίησε απίθανους συνειρμούς, οπότε είπαμε ότι θα πρέπει να την μοιραστούμε μαζί σας οπωσδήποτε. Βρισκόμαστε στα 2019. Είναι η δεύτερη ημέρα της περιήγησης του στη Σέριφο και μετά από πεζοπορία στον Τρούλο φτάνει στoν οικισμό της Παναγιάς να πάρει το αυτοκίνητο του:
“…«Για πού τόβαλες Μαρία;», ρωτάω μια νταρντάνα Παναγίτισα, έξω από τον υπέροχο εκείνο εξώστη της Σεριφιανής εξοχής, καθώς κατηφορίζει κραδαίνοντας δυο κουβάδες, τον ένα αδειανό και τον άλλονα γιομάτο.
«Νά, πάω να ταΐσω τις κότες, ν’ αρμέξω τις γίδες κι άμα λάχει να κονέψω στο «Παντοτεινό Χωριό»…
«Και ποιο είναι το Παντοτεινό Χωριό», τηνε ρωτώ. Να εκεί στο Πλατύ Χωράφι, μου λέει και φεύγει δίχως εξήγηση.
Πήγε, τάισε, άρμεξε, γύρισε με δυο καρδάρες γάλα, ενώ εγώ στο μεταξύ έψαχνα το «Παντοτεινό Χωριό», πέρα από το Πλατύ Χωράφι, συμβολικά ονόματα και τα δυο.
Έτρεξα να βρω το Παντοτεινό Χωριό. Πάνω στη ράχη του λόφου ανάπνεαν δυο τρία καλυβόσπιτα, περίτεχνα και παλιακά. Σκαρφάλωσα να τα ιδώ καλύτερα, αλλά το μάτι μου πήρε στη βάση του λόφου το Νεκροταφείο του χωριού δίπλα από ένα περίτεχνο αλώνι. Τότε συλλογίστηκα τον σατιρικό λόγο της Μαρίας κι αμέσως κατάλαβα ποιο είναι το «Παντοτεινό Χωριό»… Το Πλατύ Χωράφι, το αλώνι του ανθρώπου και λίγο παραπέρα το Αλώνι του Χάρου…”
